ترانه- سرود در پشتیبانی از دانشجویان دانشگاه پلی تکنیک:

">

-------------------------------------------------

ز پایِ رفتنم بگشا ، غل و زنجیر ِ ماندن را

جمشید پیمان

تـو را درجـانِ خود جویم، کـه در جـانـم تو پنهانـی
چـو دریـابم تـو را در جــان ، رهـم از بـنـدِ حیرانـی

ز پـایِ رفـتـنـم بـگشـا ، غـل و زنــجـیـر مــانـدن را
مــلــولـم مـی کـنـد مـانـدن ، ازآن گیرم گرانجانی

به هرجائی تو را جستم ، که بازت یابم ای درجـان
نـدانـستـم که ایـنجائی، بجز در جان ، نمی مانـی

ز هر چـون و چـرا بیرون ، نه ای افسانه و افسون
نـه دانـش پـاسـخـت دانـد ، نـه مـدلـولاتِ نادانـی

عـقـالِ عـقـل و بنـدِ عشق، نبندد دست و پایـت را
برون از عـقـل و از عشقی ، ورایِ کـفـر و ایمانی

پــیــامـت را نـیـوشـیـدم ، شـدم پــر از پــر پـــرواز
بـه زیــر بـالِ خـود دیــدم ، شـکـوه و فـر کـیـهـانی

به دریـاهای پـر توفان ، اگر بـاشی تـو کشتی بان
نـتـرسـم از سفـر دیگر ، درین شب هایِ ظلمانی

دلـم را چـون بـه دسـتِ تـو ، سپـارم ای امـین دل
رها گردم هم از ظـلـمـت ، هـم از دردِ پـریـشـانـی

جـز " آزادی " چـه خوانـیـمت ، که بنماید ترا گوهر
بـه نـام پـر فـروغ تـو ، چه جـان ها گشته قربـانی

نـشانی هایـت ای زیـبـا ، بـه هر دار و چـلـیـپـائی
به لب نام تو می جوشد، چه در پـیـدا، چه پنهانی

اگـر شـب در زمـیـن مـن ، گشـوده بـالِ تــاریـکـی
ز هم بگسل سیـاهی را ، به چشمـم مـهـر تابانی

تـوئی سیـمـرغ الـبـرزم ، خـجسته نـام و رائی تـو
بـکن بـایـستـه تـدبـیـری، زحـد بـگذشـتـه ویـرانـی

--------------------------------------